Laten we beginnen met de inhoud: wat is perfectionisme eigenlijk? Het blijkt dat er geen eenduidige definitie is die de volledige lading dekt. Moet ik me dan concentreren op de gezonde aspecten ervan, de ongezonde kant, of beide? Maar wat als het blog daardoor te lang wordt? Trouwens, hoe lang zou een blog idealiter moeten zijn?

Met al mijn jaren van wijsheid en mijn ervaring met perfectionisme, heb ik veel geleerd. Ik weet dat er enkele hoofdrolspelers zijn op dit toneel, namelijk:

1. De perfectionist (dat ben ik dus) die streeft naar perfectie en een tekst zonder fouten wil creëren.
2. De pleaser die wil dat iedereen meteen begrijpt wat je bedoelt en tevreden is.
3. De pusher: voor wie het altijd sneller kan en als je je doel hebt bereikt, dan was de lat blijkbaar niet hoog genoeg.
4. De innerlijke criticus, die nooit tevreden is… zelfs niet als iedereen tevreden is met het foutloze stuk dat je in recordtijd hebt geschreven (dat zou toch vanzelfsprekend moeten zijn, en trouwens, wie ben jij om je daar zo geweldig over te voelen?).

Zoals je merkt, is het schrijven van dit blog geen eenvoudige taak voor iemand met een perfectionistische kant. Ik noem het bewust een “perfectionistische kant”. Als ik naar mezelf kijk, heb ik geleerd dat ik meerdere kanten en talenten heb. Als ik me laat meeslepen door de perfectionist in mij (of een van de andere genoemde types), dan komt er van dit blog niets terecht. Maar als ik mijn pragmatische kant aanzet, begin ik gewoon met typen. Dan staat er in elk geval iets (beter iets dan niets, is mijn reddende zin).

In de loop der tijd heb ik ook ontdekt dat ik een creatieve kant heb. Ik kom vaak met nieuwe ideeën, zie altijd mogelijkheden en geniet ervan om te tekenen of gedichten te schrijven. En raad eens? Mensen geven me eigenlijk altijd complimenten over mijn creatieve uitspattingen. Maar eerlijk gezegd, het voelt ongemakkelijk om dat hier zwart op wit te zetten. Mijn innerlijke criticus op de achtergrond fluistert: “Wie denk je wel niet dat je bent?”

En daar komt het belang van af en toe de volumeknop van die innerlijke criticus wat lager draaien. Het levert namelijk een heerlijk gevoel van innerlijke rust op. Het gevoel dat ik er helemaal mag zijn, precies zoals ik ben.

Tenslotte is er nu een deel van mij dat bang is om door de mand te vallen. Dus ik zeg het maar eerlijk: nadat ik mijn concept tekst klaar had, heb ik het door ChatGPT gehaald om de fouten eruit te halen en te verbeteren. Dat voelt als tekortkoming, maar ik kan nu wel genieten van mijn lunch samen met mijn ‘pusher’ omdat het oké is.

Heb jij het idee dat bij jou ook één of meer van deze hoofdrolspelers regelmatig het stuur overnemen? Wil je onderzoeken hoe dat bij jou werkt? Stuur me gerust een berichtje of een appje, dan kunnen we dat samen uitzoeken.